Marketing the Rainbow: regenbogen

Dit artikel is een vervolg op “Diversiteit in Marketing: de nieuwe moraalridders” en “Alfabetsoep”. Het verscheen in aangepaste vorm op Marketing Report, 18-7-24

Zoals ik in Alfabetsoep beschreef verzet de LHBT-gemeenschap zich tegen hokjesgeest en labels, terwijl ze zich hier tegelijkertijd aan schuldig maakt door het toevoegen van letters aan de afkorting LHBT onder het motto “iedereen telt mee en moet apart benoemd worden”.

Hetzelfde gebeurt met het symbool van de gemeenschap, de zeskleurige regenboogvlag.

De regenboogvlag

De verdeeldheid die werd gecreëerd bij het maken van een nieuwe regenboogvlag vind ik echt stuitend. Al 40 jaar gebruiken wij de vrolijke zes strepen van Gilbert Baker. Rood betekent leven, oranje betekent geneeskracht, geel staat voor het zonlicht, groen voor de natuur, blauw voor sereniteit en paars voor karakter. Prachtige, etherische, algemene waarden en emoties dus.

In 2018 werden geluiden gehoord dat niet iedereen zich kon vinden in (de betekenis van) deze vlag. Ik kan me werkelijk geen reden voorstellen waardoor iemand zich buitengesloten zou voelen bij die waarden, anders dan met als onzalige motivatie “All Lives Matter” of “All animals are equal but some are more equal than others”.

Toen bedacht de non-binaire grafisch ontwerper Daniel Quasar de zogenaamde Pride Progress vlag. Het is een uitbreiding van de regenboogvlag met een chevron waarin 5 kleuren zijn toegevoegd. De roze, witte, en blauwe strepen symboliseren de transseksuele en non-binaire leden van de gemeenschap. Daarnaast symboliseren de bruine en zwarte strepen de leden van kleur. Quasar voegde nog toe dat de bruine en zwarte strepen ook dienen ter nagedachtenis aan de slachtoffers van AIDS.

Het spijt me, maar wat een onzin. Die verandering van de aloude vlag is echt niet de wens geweest van de slachtoffers van AIDS, maar het wordt er met de haren bijgesleept om het kwetsbaar te maken, zodat je er eigenlijk niets van kan zeggen. Hetzelfde als “leden van kleur”. Je maakt nu dus die simpele combinatie van 6 emoties zomaar raciaal, gooit er ook nog eens een genderprioriteit overheen (want waarom transgender wel en lesbisch niet apart getoond?), en maakt het ‘medisch’ door er een ziekte op te plakken.

Dat zou zoiets zijn als de Amerikaanse vlag veranderen omdat je je daardoor niet vertegenwoordigd voelt, en die vervolgens op het Capitool laten wapperen. Dat heeft BLM ook niet gedaan: eigen strijd, eigen identiteit, eigen vlag.

“Progress” dus, en dat is belangrijk. Dus werd dit onzalige en grafisch onfraaie en onhandige ontwerp geadopteerd door diverse partijen en organisaties die graag de vooruitgang omarmen. Daarbij voorbijgaand aan de beschadiging van de waarden die alle leden vertegenwoordigen. Pride Amsterdam begon ermee, en omdat dat een groot en zichtbaar evenement is met de daarbij behorende invloed haakte de stad daarop in. Vervolgens gingen ook openbare gebouwen als de musea deze ‘vooruitgang’ tonen. Mooi dat ze meevieren als steunbetuiging, maar dan jammer genoeg niet goed geïnformeerd. Zelfs de Oude Wester werd ermee ontsierd. De dominotheorie…

En waar houdt het op? Niet lang geleden voegde iemand nog een geel vlak met paarse cirkel toe voor Interseks. Het is natuurlijk prima als iedereen zijn eigen vlag heeft, dat hebben honderden landen en miljoenen verenigingen ook. Maar maak nou niet de fout door een nieuwe vlag te introduceren omdat je je buitengesloten voelt door de oude (en nogmaals: vergezocht), en die dan te presenteren als iets voor de hele familie. Géén vooruitgang.

Die zes strepen doen het overigens ook lekker op producten, verpakkingen, tankstations, fietspaden en op gebouwen. Maar er worden ook gebouwen voor in brand gestoken (waarna de verhuurder de vlag verbood, want dáár lag het probleem??) en ramen werden ingegooid: nota bene in de vrijstaat Amsterdam.

En als je die nieuwe vlag niet omhelst, zoals café De Regenboog in Nijmegen, dan word je nog bedreigd door “de gemeenschap” ook. Wat is dat toch met die bedreigingen en dat vandalisme? Ach, het ligt in het verlengde van LHBT-gerelateerd geweld en homofobie (of om Morgan Freeman te citeren: “I Hate the Word Homophobia. It’s not a Phobia. You’re not Scared. You’re an Asshole.”), maar het wordt dus twee kanten heen toegepast: wil je de vooruitgang niet accepteren dan word je door (sommige leden van) de gemeenschap bedreigd.

Conclusie

Het is bedrijfsmatig (en sociaal) interessant om je op de LHBT+ gemeenschap te richten, of althans deze mee te nemen in je HR-beleid en je communicaties. Maar er zijn nogal wat valkuilen, die ook door de gemeenschap zelf worden gegraven. Kijk dus uit bij de keuzes die je maakt en laat je niet gek maken.