“Ja”

Ondanks de voortdurende verwarring en strijd binnen de LHBT+ gemeenschappen, waarbij groepen elkaar (en zichzelf) vliegen proberen af te vangen met letters, benamingen en regenboogvlaggen, zijn we in Nederland behoorlijk ver op de wereld vooruit. We waren in 2001 het eerste land ter wereld dat “de openstelling van het burgerlijk huwelijk voor paren van gelijk geslacht” mogelijk maakte. Laten we dit voor het gemak homohuwelijk noemen (waarbij homo staat voor homoseksuele vrouwen én mannen), hoewel het juridisch dus nu al 19 jaar precies hetzelfde is als het heterohuwelijk – nou OK, nog niet vanaf 2001, want adoptierechten kwamen iets later.

Het “homohuwelijk”: De openstelling van het burgerlijk huwelijk voor paren van gelijk geslacht.

Ondanks het feit dat het Cultuur- en Ontspannings Centrum weliswaar vooruitstrevend was, maar zich toch jarenlang verzet heeft tegen het ‘conformeren aan de heteronorm’. Opgericht in 1946 (!) als de Shakespeare Club en daarmee de oudste nog bestaande LHBT+-emancipatievereniging ter wereld, wilden ze dezelfde rechten als getrouwde hetero’s krijgen, maar op een andere manier. Dat was echter niet zo eenvoudig, hoe graag de heren en dames politici hierover ook mee wilden denken.

Mede dankzij Henk Krol, kwam een en ander uiteindelijk toch nog goed. Nu kun je denken wat je wilt over Henk, maar het is een heel aimabele man. Misschien dat hij organisatorisch niet heel sterk is – hoewel hij toch meer politieke partijen heeft opgericht dan wie dan ook – maar hij was wel degene die in 1980 als geïnspireerd keukentafelproject de Gay Krant oprichtte. Die had toch op een gegeven moment het op één na grootste aantal abonnees van alle gay bladen ter wereld (na Advocate).

Dankzij Henk maakten we in Nederland ook kennis met de voorloper van het internet: Gaytel. Dit was een adaptatie van het Franse Minitel, dat daar een enorm succes was als online informatiedienst. Wij kregen het hier gepresenteerd als een Gaydar/Romeo/Scruff/Grindr avant-la-lettre, een gay dating ‘app’ op een groene-puntjes-schermpje van 20x20cm. Did size really matter? Maar ik dwaal af – Henk bedankt!

Dankzij Henk, dus, bleef er voortdurend druk op de politiek om ons al die rechten te geven.

Ondanks een poging om ons tevreden te stellen met de partnerschapsregistratie, een soort tweederangs huwelijk dat grotendeels dezelfde rechten gaf als het échte, gaven we het niet op. Mijn man en ik (sinds 1987 “mijn vriend en ik”) deden daar ook niet aan mee: wij vonden het een zoethoudertje.

Dankzij de steun van D’66 werd in 2000 opeens duidelijk dat wij een wereldprimeur gingen krijgen. Ik was echt verbaasd. En toen ging het snel (er zijn wetten geweest die er na 25 jaar nog niet door zijn!)…

Ondanks het feit dat er maar liefst 251 (!) wetten moesten worden aangepast, duurde het niet lang voordat wij hier allemaal konden trouwen dat het een lieve lust was. En net zoals onze gemeenschap in de jaren 80 en 90 een nieuwe invulling gaf aan begrafenissen (om een hele trieste reden) grepen we nu de kans om eens goed uit te pakken met uberromantische huwelijksaanzoeken, en de meest stijlvolle bruiloften. Dat komt natuurlijk ook omdat veel bruids-en bruidegomsparen al wat langer zaten te wachten, dus al jaren hadden kunnen sparen om die koets met 12 paarden te huren, of aan Lago Maggiore een heel landgoed af te huren voor familie en vrienden.

Ondanks de partnerschapsregistratieviering van celebrities als Elton John, die trots – maar onwaar – vertelden dat zij gingen trouwen (waardoor ‘de bevolking’ dus dacht: wat zeuren jullie gays nou, je kúnt nu toch trouwen?), is het homohuwelijk er intussen ook in veel andere landen. Die celebs hebben echter wel voor een vertraging gezorgd.

Dankzij de politiek (Nederland), de rechtspraak (Zuid Afrika, VS), terroristische aanslagen (Spanje – nou ja, indirect dan) of het volk (Ierland) kunnen L & H-ers nu trouwen in 29 landen, waaronder als verrassende koplopers het katholieke Spanje en Portugal, met horten en stoten in de VS (wel, niet, misschien, gedeeltelijk, wel, niet, wel en straks misschien weer niet) en met hangen en wurgen in Australië (via een niet-bindende volksraadpleging die €150 miljoen kostte), en als een soort domino-theorie in Zuid Amerika.

Dankzij het homohuwelijk, met name na de ommezwaai in de VS in 2015, heeft ook het bedrijfsleven opeens nóg meer interesse in ons als doelgroep. Al was het alleen al vanwege die fantastische, dure bruiloften, en de daaropvolgende huwelijksreizen. Maar daarover later meer.